πανεύγενος

-ον, Μ

πανευγενής* («καὶ αὖθις τὸν πανεύγενον καὶ πάγκαλον υἱόν μου», Διγεν. Ακρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πανευγενής, κατά τα επίθ. σε -ος, -ον (πρβλ. ατυχής: άτυχος)].